تفال به حافظ امروز چهارشنبه 24 اسفند 1401 - بازیکده

آن که رخسارِ تو را رنگِ گل و نسرین داد

صبر و آرام توانَد به منِ مسکین داد

وان که گیسویِ تو را رسمِ تَطاول آموخت

هم تواند کَرَمَش دادِ منِ غمگین داد

من همان روز ز فرهاد طمع بُبریدم

که عنانِ دلِ شیدا به لبِ شیرین داد

گنجِ زر گر نَبُوَد، کُنجِ قناعت باقیست

آن که آن داد به شاهان، به گدایان این داد

خوش عروسیست جهان از رهِ صورت لیکن

هر که پیوست بدو، عمرِ خودش کاوین داد

بعد از این دستِ من و دامنِ سرو و لبِ جوی

خاصه اکنون که صبا مژده فروردین داد

در کفِ غصه دوران، دلِ حافظ خون شد

از فراقِ رُخَت ای خواجه قوامُ الدین، داد

شرح لغت: تطاول: دراز دستی و گردن کشی/ کنج قناعت: گوشه سرای خرسندی/ کاوین: کابین یا مهر

تفسیر عرفانی:

محبوب همواره دوستدار یاران و دلدادگان خود است و به واسطه لطف و کرم خود هر آن چه که آن ها طالب آن باشند در اختیارشان می گذارند.

تعبیر غزل:

کاری پیش رو داری و برای انجام آن عجله و زیاده روی می کنی، اما نباید عجله کنی. اگر چیزی را از دست می دهی بر آن صبور باش تا به مراد دلت برسی.