چرا هواپیماهای مسافربری چتر نجات ندارند؟ - بازیکده

اگر علاقمند به سفر با بهترین تورهای نوروزی کانادا هستید با ما همراه شوید، با مجری مستقیم تور کانادا از تورنتو، مونترال و ابشار نیاگارا دیدن کنید و بهترین تجربه سفر را داشته باشید.

الی گشت به نقل از todayifoundout نوشت: وقتی یک چترباز می پرد، هواپیما حدودا 80 تا 110 مایل در ساعت سرعت دارد. علاوه بر آن، وقتی چتربازی از هواپیما می پرد، ارتفاع آن حدودا بین 10 تا 13 هزارپایی است، در حالی که چتربازانی که از صندلی ثابتی می پرند، ارتفاعی 3500 پایی دارند که در مقایسه با هواپیما بسیار پایین است. این را نیز باید بدانید که چتربازان مبتدی سقوط آزاد از هواپیما، معمولا با دو مربی کار می نمایند و به تنهایی این کار را انجام نمی دهند. حتی آن هایی که از نقطه ثابت با چتر می پرند، حداقل یک آموزش چهار ساعته می بینند و در بیشتر مواقع، دفعات اول به همراه شخصی که به اصطلاح به او کمکی می گویند پرواز می نمایند؛ کار ساده ای نیست.

زمانی که یک چترباز از هواپیما می پرد، این کار را تنها یا در گروهی کوچک انجام می دهد. زمانی که این گروه بخواهند از هواپیما بپرند، باید فاصله ای بین 200 تا 500 متر داشته باشند؛ معمولا این طور حساب می گردد که فردی که اول پریده، باید 45 درجه پشت هواپیما باشد و چندین ثانیه از فرد دوم فاصله داشته باشد.

چتربازان حرفه ای همچنین ممکن است ریسک بیشتری بنمایند. آن ها که محتمل است در ارتفاع 15 هزار پایی بپرند، ممکن است به هیپوکسی (کمبود اکسیژن) دچار شوند که بسیار خطرناک است. همچنین بعضی از چتربازانی که در این ارتفاع می پرند، با خود کپسول اکسیژن حمل می نمایند. علاوه بر آن، هر چتر نجات هواپیما حدودا 19 کیلوگرم وزن دارد و البته گران قیمت نیز است.

• مبانی هواپیماهای مسافربری

یکی از محبوب ترین هواپیماهای تجاری یا مسافربری خانواده بویینگ 737 است. مثلا بوئینگ 800-737 می تواند حدودا 200 نفر را از جمله کادر پرواز در خود جای دهد. با این که سرعت ها متفاوتند، اما این بویینگ می تواند حدودا 600 مایل در ساعت در ارتفاع 35 هزار پایی پرواز کند. این سرعت و ارتفاع با هم کار را برای پریدن با چتر بسیار سخت می نماید.

• آموزش مسافران

از آنجا که چهار ساعت تمرین فقط برای سوار شدن به یک هواپیما غیر قابل انجام است، اگر بخواهند برای مسافران چتر نجات هواپیما تهیه نمایند، مسافران مجبور به خواندن دقیق و اجرای دستورالعمل های پرش با چتر از جمله چگونگی پوشیدن چتر نجات و زمان دقیق باز کردن آن هستند. همه در درک دستورالعمل های دقیق و فنی خوب نیستند و همه به راحتی جزئیات را به یاد نمی آورند. حالا فکر کنید که آن ها در شرایطی نظیر پایین رفتن یا سقوط هواپیما قرار بگیرند و مجبور شوند که در چند ثانیه آن را پوشیده و کارهای لازم را انجام دهند؛ عملا نشدنی است.

• هر شخص برای خودش

زمانی که شخصی مجبور به پرش با چتر نجات گردد، اصلا چیزی شبیه پرش از یک جای ثابت نیست. هر شخصی ممکن است استرس بگیرد و علاوه بر آن در چنین شرایط اضطراری نمی توان همه را کنترل کرد. فکر کنید که هر شخصی باید منتظر بماند که فاصله لازم را از شخص قبلی گرفته و در بین این همه مسافر، حتی نوبت او گردد. صبر مسافران در این لحظات اصلا زیاد نیست.

• تجهیزات چتربازی بسیار جاگیر است

اضافه کردن یک چتر نجات هواپیما برای هر مسافر (به جز کلاه ایمنی، ارتفاع سنج و…) وزن زیادی را به هواپیما اضافه می نماید. همچنین این ها جای زیادی می خواهند که در حال حاضر هواپیماها کاملا پر هستند و جای خالی برای اضافه کردن چنین تجهیزاتی ندارند.

• پرش با چتر تنها در طول پرواز قابل انجام است

تنها زمانی که شخصی بتواند از هواپیما توسط چتر نجات خارج گردد، در طول پرواز است و این در حالی است که بیشتر سوانح مرگبار هواپیمایی در طول بلند شدن یا نشستن هواپیما اتفاق افتاده است. در نظر بگیرید که بین سال 2003 تا 2012 تنها 9درصد از سوانح هواپیمایی (کلا 7 مورد) زمانی اتفاق افتادند که هواپیما در طول پرواز بود و بیشتر آن ها نیز زمانی اتفاق افتادند که آب و هوا بسیار شرایط بدی مانند طوفان داشت. در این شرایط پریدن با چتر نجات هواپیما بسیار خطرناک است.

• جت ها در ارتفاع بالا و با سرعت زیادی حرکت می نمایند

در ارتفاع 35 هزار پایی (3 برابر ارتفاع معمولی پرش)، همه مسافران به تجهیزات مورد احتیاج در ارتفاع بالا مانند اکسیژن، ماسک، لباس پرواز، کلاه ایمنی و ارتفاع سنج احتیاج دارند تا بتوانند پرش داشته باشند. یا آن ها می توانند دچار بیماری کمی اکسیژن شده و بعدا به هوش بیایند، البته اگر چتر نجات به طور اتوماتیک در ارتفاع 15 تا 20 هزار پایی باز گردد. البته همه این ها خیلی خوش بینانه است، زیرا هواپیما سرعت بسیار بالایی دارد و آن قدر بزرگ است که امکان دارد مسافران زمانی که می پرند، به خود هواپیما برخورد نموده و آسیب ببینند.

• ایده چتر نجات کل هواپیما

در سال های اخیر بعضی از هواپیماهای کوچک مجهز به یک چتر نجات هواپیما شدند که خود هواپیما را بلند کند. در سال 2013، بزرگ ترین هواپیمایی که توانست از این سیستم استفاده کند تنها صندلی 5 مسافر را داشت، اما هر روز این تکنولوژی رو به افزایش است.